Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Πού είχαμε μείνει;"




β


Είναι κάτι νύχτες, που τα αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.

Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.

Ακόμα κι οι πέτρες.

Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.

Κι έρχεται ακάλεστη.

Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι

επισκέψεις.

Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.

Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.

"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"

Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,

το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Κρυώνεις πολύ απόψε...Πάγωσες...


Κρυώνεις πολύ απόψε...Πάγωσες...Κι εγώ σε νιώθω..

.Δεν εχεις τίποτα να σκεπαστείς..

.Ούτ' ένα φιλί..

.Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

κι αυτή η καταιγίδα που σε πήρε το κατόπι...

δε λεει να σταματησει πια....

Αιώνες χτυπάνε πάνω σου οι στιγμές..

Να πάρει η οργή.

.Είδες

;Πόσο ανέτοιμο σε βρίσκει πάντα...

Πόσο γυμνό..Πόσο ακάτεχο...

Που είναι οι αποφάσεις που έπαιρνες..

."Την άλλη φορα" έλεγες.. Θα ξέρω...

Θα'χω ετοιμάσει καταφύγια..

Θα 'χω φυλάξει κουβέρτες για την πάρτη μου..

Μην απορείς.. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις..

.Ετσι συμβαίνει σ' όλους μας


β
Αλκυόνη Παπαδάκη




Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Πως να ποτιστούν τα όνειρα...







Είναι άνοιξη! Απόβραδο.


Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να

κουβαλήσει τόση ομορφιά.


Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.


Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι

σπόροι μέσα μου


και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν.


Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.


Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν

το 'κανα.


Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν


άλλες φωλιές για να κρυφτούν.


Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα.


Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.


Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα...


Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις.


Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου.


Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό
.

-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει

τόσο το εφήμερο όσο εσύ!


μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.


- Αμέ. Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.


β


Αλκυόνη Παπαδάκη

Εγώ για δύο...









Γράφω εγώ συνθήματα γράμματα, μηνύματα
και ούτε μια απάντηση χρόνια έχω συντροφιά
αντί για σένα μια σκιά.

β

Μόνη τα μεγάλωσα τα όνειρα που μάλωσα
που κλαίνε σε ζητούν διαρκώς μα μου λείπεις δίχως άλλοθι
αχ, τι ζωή παράλογη.

β

Ένα αστείο η ζωή δεν έχει πώς, ούτε γιατί
κι εγώ που ζω καιρό για δύο πια δε γελάω μ `αυτό τ` αστείο
εγώ για δύο. Εγώ για δυο

β

Φτιάχνω εγώ καφέ για δυο και μιλάω στο κενό
σου συζητώ τα νέα μου σε βλέπω στον καθρέφτη μου
σε νοιώθω εδώ συμπαίκτη μου.
βιργινια

Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου
Βίντεο Νικόλας Παπανικολόπουλος

Τρίτη 20 Απριλίου 2010





Io di notte sοno qui

e ripenso ancora a te.

E mi sembra che cosi

tu sia vicino a me.

β

Io di notte sono qui

senza chiedermi il perchie.

Sto pensando alla mia vita

cosi legata a te.

βιργινια

Sono un uomo come quelli

che non san dimenticare

e percio spero ancora che

tu ritornerai da me.

β

Io di notte sono qui

e ripenso ancora a te.

E mi sembra che cosi

tu sia vicino a me,

vicino a me,

vicino a me

β























Io di notsono qui

e ripenso ancora a te.

E mi sembra che cosi

tu sia vicino a me.

β

Io di notte sono qui

senza chiedermi il perchie.

Sto pensando alla mia vita

cosi legata a te.

βιργινια

Sono un uomo come quelli

che non san dimenticare

e percio spero ancora che

tu ritornerai da me.

β

Io di notte sono qui

e ripenso ancora a te.

E mi sembra che cosi

tu sia vicino a me,

vicino a me,

vicino a me

β


Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Απόψε διανυκτερεύει η μοναξιά






Απόψε διανυκτερεύει

η μοναξιά

μ όλα τα φώτα αναμμένα

σα γιορτή
με τα παράθυρα ορθάνοικτα

γιορταστικά

με μια μουσική ν ακούγεται
νοσταλγική

που θα μπορούσες να την πεις

θλιμμένη.


Όλα τριγύρω σκοτεινά

απόμακρα
ένα καράβι αναζητά απεγνωσμένα

ρότα

ένα φεγγάρι κατακόκκινο ψάχνει

μια γη

ένα αστέρι πέφτει χωρίς να ξέρει

το γιατί
ένα παιδί κλαίει για το χαμένο του

χαμόγελο.



Απόψε διανυκτερεύει

η μοναξιά

οι μνήμες περπατάνε στα πεζοδρόμια

άσκοπατα όνειρα μουσκεμένα κρύβονται σε υπόγεια

καταφύγια

ένα περιστέρι θρηνεί για το χαμένο του

ταίρι

δυο μάτια μετράν την απουσία μονάχα μ' ένα

δάκρυ.



Απόψε διανυκτερεύει

η μοναξιά

μονάχη με γκρίζα χρώματα κι έναν ατέλειωτο

χειμώνα

σ' ένα πλακόστρωτο χαμογελά στο πέταγμα

των γλάρων





Ανδρέας Καρακόκκινος




Δευτέρα 12 Απριλίου 2010




1766623.jpg



Χρόνος μικρός.
Ελάχιστη διαδρομή μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχει τέλος είχες πει. Μόνο αρχή.
Όμως δε βρίσκω την άκρη.
Κόπηκε το νήμα.. η βροχή φταίει..
Τώρα έχω δύο άκρες, μα καμία δεν είναι η σωστή.
Στάσου! Μην τρέχεις... που νομίζεις ότι θα πας;
Που θα φτάσεις; - 'Ολα είναι εδώ.
Και περιμένουν...



1809732.jpg



Περιμένουν εμάς;;

Εμάς ποτέ κανείς δε μας περίμενε - κανείς.
Δε μας περιμένει. Κι ούτε πρόκειτε...
Φαντάσου να μπορούσε να σταματήσει η γη.. όπως τότε
που θηλάζαμε ή κάναμε τα πρώτα μας βήματα.
Όλη εκείνη η προσοχή, μια απάτη..
Όλα μοιάζανε τεράστια. Η Αγάπη, ο Κόσμος.. ο Χρόνος.
Και να, που τώρα βαστάς δυο άκριες - καμία σωστή.
Τι έγινε όλος εκείνος ο απέραντος κόσμος;
Πως στέρεψε η θάλασσα της Αγάπης;
Από πότε οι Ουρανοί γυρεύουνε διαπιστεύσεις
για ν' ανοίξουν τις πύλες τους;
Σ' ενα κόσμο που όλα τρέχουνε
είναι τόσο θλιβερά δύσκολο να πας αργά.
Να κοιτάς. Να νιώθεις.. να μαθαίνεις τις ανάγκες σου.
Βαδίζεις μόνος. Πεθαίνεις μόνος.
Ας μη το συζητήσουμε άλλο... δεν έχει νόημα.
Το μόνο μας κοινό ο δρόμος.
Κι η βροχή...



1833096.jpg



Ίσως όλα να είναι μόνο μια τρύπα.. ένας κύκλος.

Ένα μηδέν και στη μέση εμείς.
Αυτό όμως καταργεί αυτόματα το μηδέν.
Γιατί το μηδέν δεν πονά, δεν αγχώνεται, δεν έχει συνείδηση.
Είναι μηδεν.
Δεν φεύγει μήτε έρχεται. Δε θυμάται και δεν παραπαίει...
Την Άνοιξη, συνειρμικά θυμάμαι το φθινόπωρο..
Μα ποτέ τον Χειμώνα. Κι ας έχει μόλις τελειώσει..
Το φαντάζεσαι; Ποτέ τον Χειμώνα... Κι όμως.
Κι ο Χειμώνας θα ξανάρθει όπως κάθε άλλη εποχή.
Δεν είναι ο Χρόνος να μετριέται με ρολόγια
ή άσπρες τρίχες... Όλα τρέχουν όταν τρέχεις..
Κι όλα μοιάζουν απέλπιδα καθώς τρέχεις...
Κι όμως... αυτό που σε τρομάζει
είναι η λύση.
Όλα είναι ξένα σαν δεν αγαπηθούνε...
Κι εσύ. Αν δεν αγαπηθείς, ξένος μένεις.
Ο πόνος είναι το κλειδί. Η αντοχή η πύλη.
Κανείς δεν κλείδωσε τον Ουρανό παρεκτός ο Φόβος...
Δεν υπάρχει δαίμονας πιο φοβερός από τον Φόβο
γιατί αυτος δίνει εξουσία σε όλους τους άλλους..
Σε τυφλώνει, σε κωφεύει, σου στερεί ψυχή και σώμα.
Έλα μαζί μου... ο Δρόμος δεν οδηγεί πουθενά
σαν περπατήσεις μόνος. ¨Ελα!
Οι μόνοι Δρόμοι είναι αυτοί που έρχονται
κι όχι αυτοί που φεύγουν.
Εκείνοι που μας φέρνουν αντάμα...
απέναντι τον έναν στον άλλον,
κι απέναντι στον εαυτό μας.



b0f9a61d16b9.jpg



Σώπα! Κοντεύει να νυχτώσει

και πληγώνεις τις ώρες με σκέψεις....
Θα μυρίσουν τα φαντάσματα τις πληγές...
Ώρα για ύπνο... Περασμένη ώρα....
Αύριο.. θα σκεφτούμε αύριο.... ας σωπάσουμε τώρα....



Νικόλας Παπανικολόπουλος





3d90f5ecb9dd15c2.jpg

Βυθός...