ΜΕΛΩΔΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Χρόνος μικρός.
Ελάχιστη διαδρομή μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχει τέλος είχες πει. Μόνο αρχή.
Όμως δε βρίσκω την άκρη.
Κόπηκε το νήμα.. η βροχή φταίει..
Τώρα έχω δύο άκρες, μα καμία δεν είναι η σωστή.
Στάσου! Μην τρέχεις... που νομίζεις ότι θα πας;
Που θα φτάσεις; - 'Ολα είναι εδώ.
Και περιμένουν...

Περιμένουν εμάς;;
Εμάς ποτέ κανείς δε μας περίμενε - κανείς.
Δε μας περιμένει. Κι ούτε πρόκειτε...
Φαντάσου να μπορούσε να σταματήσει η γη.. όπως τότε
που θηλάζαμε ή κάναμε τα πρώτα μας βήματα.
Όλη εκείνη η προσοχή, μια απάτη..
Όλα μοιάζανε τεράστια. Η Αγάπη, ο Κόσμος.. ο Χρόνος.
Και να, που τώρα βαστάς δυο άκριες - καμία σωστή.
Τι έγινε όλος εκείνος ο απέραντος κόσμος;
Πως στέρεψε η θάλασσα της Αγάπης;
Από πότε οι Ουρανοί γυρεύουνε διαπιστεύσεις
για ν' ανοίξουν τις πύλες τους;
Σ' ενα κόσμο που όλα τρέχουνε
είναι τόσο θλιβερά δύσκολο να πας αργά.
Να κοιτάς. Να νιώθεις.. να μαθαίνεις τις ανάγκες σου.
Βαδίζεις μόνος. Πεθαίνεις μόνος.
Ας μη το συζητήσουμε άλλο... δεν έχει νόημα.
Το μόνο μας κοινό ο δρόμος.
Κι η βροχή...

Ίσως όλα να είναι μόνο μια τρύπα.. ένας κύκλος.
Ένα μηδέν και στη μέση εμείς.
Αυτό όμως καταργεί αυτόματα το μηδέν.
Γιατί το μηδέν δεν πονά, δεν αγχώνεται, δεν έχει συνείδηση.
Είναι μηδεν.
Δεν φεύγει μήτε έρχεται. Δε θυμάται και δεν παραπαίει...
Την Άνοιξη, συνειρμικά θυμάμαι το φθινόπωρο..
Μα ποτέ τον Χειμώνα. Κι ας έχει μόλις τελειώσει..
Το φαντάζεσαι; Ποτέ τον Χειμώνα... Κι όμως.
Κι ο Χειμώνας θα ξανάρθει όπως κάθε άλλη εποχή.
Δεν είναι ο Χρόνος να μετριέται με ρολόγια
ή άσπρες τρίχες... Όλα τρέχουν όταν τρέχεις..
Κι όλα μοιάζουν απέλπιδα καθώς τρέχεις...
Κι όμως... αυτό που σε τρομάζει
είναι η λύση.
Όλα είναι ξένα σαν δεν αγαπηθούνε...
Κι εσύ. Αν δεν αγαπηθείς, ξένος μένεις.
Ο πόνος είναι το κλειδί. Η αντοχή η πύλη.
Κανείς δεν κλείδωσε τον Ουρανό παρεκτός ο Φόβος...
Δεν υπάρχει δαίμονας πιο φοβερός από τον Φόβο
γιατί αυτος δίνει εξουσία σε όλους τους άλλους..
Σε τυφλώνει, σε κωφεύει, σου στερεί ψυχή και σώμα.
Έλα μαζί μου... ο Δρόμος δεν οδηγεί πουθενά
σαν περπατήσεις μόνος. ¨Ελα!
Οι μόνοι Δρόμοι είναι αυτοί που έρχονται
κι όχι αυτοί που φεύγουν.
Εκείνοι που μας φέρνουν αντάμα...
απέναντι τον έναν στον άλλον,
κι απέναντι στον εαυτό μας.

Σώπα! Κοντεύει να νυχτώσει
και πληγώνεις τις ώρες με σκέψεις....
Θα μυρίσουν τα φαντάσματα τις πληγές...
Ώρα για ύπνο... Περασμένη ώρα....
Αύριο.. θα σκεφτούμε αύριο.... ας σωπάσουμε τώρα....

Νικόλας Παπανικολόπουλος